اکادیمسین سلیمان لایق او د ده فرهنگي ژوند
داسې ځای ته به لاړ شم چې ستا کېږدۍ هلته نه وي درېدلې.
داسې لارې به پرې کړم، چې ستاسې اوښان نهشي پې تلای او په داسې غرو کې به ځای ونیسم، چې ستاسې د مېنو بادونه نه پېکښېني.
زړه به مجبور کړم چې تا هېره کړي او سترگې به وتړم چې بیا هېڅ کله زما ماشوم زړه ونه غولوي.
له وفا څخه به منکر شم او مینه به وشړم؛ خپلې ترانې به وسوځوم او له خلکو به گوښی شم.
هلته لرې به د لوړو غرو د پاسه ټول عمر له سپېدو تر ماښامه وخاندم.
وبه خاندم، چې تا هېره کړم او پسې خاندم به چې ځان هم را څخه هېر شي. تر هغو به خاندم چې طبیعت پر تا وخندوم او تر هغو به لېونتوب کوم، چې تا هم د ځان په څېر لېونۍ کړم.
اې اوښانو وتښتئ! اې کېږدیو وسوځئ! او اې قهرجنو توفانونو سر را اوچت کړئ! او زما د نیمگړې ځوانۍ او ناکامو هیلو کسات واخلئ.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
(د اباسین سپېدې ۱۳۳۷)
خواهم كه میخواری كنم
از عقل بیزاری كنم
در پای خم زاری كنم
يعنی جنونكاری كنم
سوزم لباس زرق را
ديوانه سازم شرق را
كو يك حريف زورمند
سركش چو طبع هيرمند
*محكم چو كوه تيربند
تا بشكند زنجير و بند
پشت فلك پستی كند
وقتی كه او مستي
آن فتنهی صحرا كجا؟
آن شاهد رسوا كجا؟
آن مستی و غوغا كجا؟
ساقی كجا مينا كجا؟
من عاشق مستيستم
من جوهر هستيستم
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ